What the hell?!

“ Problem jest w tym, że moja ciekawość wiedzie mnie w takie czeluści, w których początkowo jest tajemniczo i intrygująco, nawet to wszystko, co mnie otacza, w postaci myśli i emocji, wydaje się bardzo mądre, niezwykłe, magiczne! A później wyłącznie cierpię z tego powodu - nie mogę wyjść, nie mogę zatrzymać płynących myśli z prędkością rollercoaster'a, nie mogę nie wierzyć w to, w co tak bardzo wierzyłam, że to stało się częścią mnie - syfem, wyniszczającą, czarną dziurą egzystencjalną, którą pogłębiają w pewnym momencie już puste refleksje egzystencjalistów. Nawet jeśli mają rację, to tylko częściowo. Tak nie można żyć. Nie można się zamykać w swoim świecie z jednego bardzo prostego powodu - to nie jest świat rzeczywisty. I jeśli tego się nie zaakceptuje, to wiecznie można cierpieć z powodu posiadanych oczekiwań. A one... są nie Twoje. Nie. Spróbuj w to uwierzyć tak mocno, jak mocno wierzysz w przeciwieństwo tej tezy. Uwolnij się. Mi się udało. ”

Reposted from lakonika

“ Leżące w kącie kilka pudełek, już pustych, bo większość rzeczy rozpakowałam w ciągu dnia. Moje ukochane książki, poukładane razem z Twoimi w równych rzędach. Dwa kubki w kształcie hełmu Lorda Vadera, stojące obok siebie w szafce. Stos kolorowych swetrów na półce. Gorąca herbata w moich dłoniach i to ciepło w środku.  "Nasze mieszkanie". Zawsze mówiłam, że nienawidzę przeprowadzek, ale to określenie tak ładnie brzmi, prawda? ”

Reposted from czterywiekipozniej

“ Dzięki oddechowi uświadamiasz sobie własne chaotyczne próby naprawiania sytuacji. Zawsze możesz skupić się na oddechu zamiast na gorączkowych działaniach, dzięki czemu nauczysz się, że nie musisz od razu wszystkiego naprawiać. Niektóre sprawy lepiej zostawić własnemu biegowi. To bardzo ważna umiejętność. ”

Reposted from retro-girl via azalia

“

Nau­czy­ciel­ka w li­ceum na­ryso­wała kredą na tab­li­cy pun­kt i za­pytała:
- Co widzicie?
Za­padła głucha cisza, bo uczniowie zgłupieli, nie wie­dzieli, jak od­po­wie­dzieć na tak pos­ta­wione py­tanie. Wreszcie pry­mus pod­niósł rękę i od­po­wie­dział:
- Widzę pun­kt na­ryso­wany kredą na tab­li­cy.
Wszys­cy odet­chnęli z ulgą, po­nieważ wreszcie zna­lazł się od­ważny, który naz­wał to, co wszys­cy chcieli tak właśnie naz­wać, ale wstydzi­li się mówić coś tak dla wszys­tkich oczy­wis­te­go.
Nau­czy­ciel­ka od­parła:
- Wczo­raj to sa­mo py­tanie za­dałam przed­szko­lakom. Czy wiecie, co od­po­wie­dzieli? Że to ko­niec pa­piero­sa, oko pta­ka, słup te­leg­ra­ficzny widziany z góry, ka­myk, gwiaz­da, łepek szpil­ki, krop­la wo­dy, mias­to zaz­naczo­ne na ma­pie, je­den pieg, ziar­nko piep­rzu, Ziemia widziana z da­lekiego kos­mo­su...

Patrz inaczej.

”

Reposted from gosienia via parafina

“ Jestem typem, który bardzo przeżywa to, że coś się nie uda, nie powiedzie, komuś się nie spodoba. Ja się tym mocno przejmuję, niestety. I z jednej strony potrafię np. kompletnie zapaść się w sobie, nie robić niczego, nie odzywać się – nawet do siebie – zamknąć się zupełnie, a z drugiej – daje mi to taką silną potrzebę udowodnienia, że jednak dam radę. ”

Reposted from stream-of-consciousness-journal via crispybones